Зошто животот за некои луѓе на планетава Земја е основен, а за некои невозможен? Зошто животот е на сто илјади метри над нас и никој жив обичен човек со голи раце не може да го фати? Авионите летаа над мојот град, го претставуваат бунтот против немоќта во животот. Таков каков што е, никаков, некаков, понекогаш груб, понекогаш добар, понекогаш злобен. Луѓето пак, спротвиставени од другата страна, дејсвуваат како имагинарни поими, измислени суштества, кои играат некоја улога во својот живот и во општеството и треба да исполнат некоја мисија. Лугето дозволуваат слобода да се занесат, да се преценат, да заборават, да им се случи токму тоа што во реалноста го има судбоносниот меч. Безмислено е да се направи што било ако целта бара премногу жртви. Никогаш не го добивам тоа што го сакам и животот од ден на ден е се полош и полош. Сепак основен закон за сите е без љубов ништо. Се чувствувам празно и осамено. Зарем е можно вака да се чувствувам за овие мои години. Толку разочарувања и страдања. Можеби сето ова го кријам во себе затоа што сфакам колку е светов лицемерен и површен. Секој покажува одредено лажно лице за потоа полека и малку да те повреди.

Прочитајте повеќе