Се мислам како да го почнам ова писмо веќе неколку денови и незнам. Незнам затоа што незнам веќе што да кажам, сакам да покажам. Незнам затоа што со самата помисла дека си 2000 километри далеку од мене ми доаѓаат солзи и сите мисли ми летаат надоле, таму јужно, каде што е топло, па макар и да залади ќе знам дека си блиску до мене и како што велат „ќе ме грее љубовта“. А тука? Што тука? Немам ништо! Те немам тебе, ја немам таа топлина што ми треба пред да заспијам за да сонувам убаво и кога ќе се разбудам на сабајле за најубаво да ми почне денот. Имам слики кои ги прегледувам по милион пати на ден и кога ќе посакам да се насмевнам затоа што секогаш кога ќе те видам, макар и на слика, насмевката на моето лице е неминовна. И да не ми се смее, самата доаѓа. Не барај да објаснам како, незнам ни јас, прв пат ми се случува и на мене ова. Имам и два телефони кои секој 10 минути ги проверувам да не стигнала порака од тебе, а тие како да ми велат „не се секирај, ќе ти пише, знаеш и самиот дека мисли на тебе.“
Ми недостасуваш. Ужасно ми недостасуваш! Прошетките, бескрајните разговори по телефон во ниедно време, раскажувањето за тоа како сме си ги поминале деновите... Ме сфаќаш нели? :)

Прочитајте повеќе