Осаменоста ја чувствувам како некое замрзнато езеро околу мене, го чувствувам срамот и лудоста на овој живот, ја чувствувам болката за загубената младост и личноста што многу ја сакам. Ме боли навистина но тоа е сепак болка, срам, измачување, тоа е... И наместо одовор кој и не го очекувам наоѓам прашања кои се повеќе ги има. Сега нешто е загубено, нешто што постоеше некогаш и незнам дали ќе може да се врати. Минато! Но бакнежите и украдените вечерни прошетки не беше тоа што беше најубаво. Најубава беше онаа сила која се разбуди од таа љубов, онаа силна желба да живеам и да љубам и да се фрлам в оган поради тебе. Таа што може да се даде себеси во замена за еден миг, таа што може да ги жртвува годините за насмевката на едно дете таа знае што е среќа. Тоа го имав јас. Во животот научив многу работи, но имам уште многу за учење. Морам да учам од она момче кое сеуште не умее да сака. Морам за да го надминам копнежот по тебе. Тогаш ќе можам да сакам искрено, да сакам засекогаш, нема да морам да го повторувам тоа што еднаш веќе сум го преживеала. Тоа е патот по кој сакам да одам.

Прочитајте повеќе